Ευρωεκλογές και Δημοτικές - Περιφερειακές εκλογές: Κόμματα και τάξεις στην εποχή του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. (Μέρος 2ο)

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος*

Πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση που οξύνθηκε το 2010 και συνεχίζει να παροξύνεται και τα αλλεπάλληλα γενοκτονικά μνημόνια που εφάρμοσαν οι συγκυβερνήσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας, είχαν σαν αποτέλεσμα τη βίαιη φτωχοποίηση όχι μόνο της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων αλλά και των μικρομεσαίων - μικροαστικών κοινωνικών στρωμάτων και την εκτόξευση της ανεργίας σε εφιαλτικά ύψη, ειδικά στη νεολαία. Η κοινωνική ανασφάλεια γενικεύτηκε, παραδοσιακά σύμμαχα κοινωνικά στρώματα για την άρχουσα αστική τάξη και το κεφάλαιο στράφηκαν ενάντια στους χτεσινούς τους λύκο-συμμάχους με συνέπεια την όξυνση των κοινωνικών ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, στην αστική τάξη και την εργατική τάξη.

Η κοινωνική ρευστοποίηση, ιδεολογικά - πολιτικά - κομματικά, και η αποστοίχιση από τα κυρίαρχα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διαχύθηκε και εκφράστηκε εκλογικά τον Ιούνη του 2012 με την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με σημαία τη συστημική του πρόταση για «αριστερή κυβέρνηση», με ρήγματα στη αρχική σκληρή αντιμνημονιακή του θέση, και σε κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που παρά την αντιμνημονιακή ρητορική τους εντάσσονται ιδεολογικά - πολιτικά στο αστικό μπλοκ εξουσίας. Τώρα ενόψει των ευρωεκλογών, των δημοτικών, και των περιφερειακών εκλογών του Μάη (2014), με όχημα τη «διεύρυνση», η σύνθεση των οργανωμένων δυνάμεών του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει αλλάξει δραστικά, το ίδιο και ο ιδεολογικός - πολιτικός του χαρακτήρας. Η διαπιστωμένη στις μέρες μας ραγδαία ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στο αστικό μπλοκ, απλά επιβεβαιώνει τις τότε εκτιμήσεις…

Μεταξύ άλλων, το εκλογικό αποτέλεσμα τον Ιούνη του 2012 «νομιμοποίησε εκλογικά» την αστική κοινοβουλευτική εξουσία και με τη συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα της κατ’ ευφημισμόν Δημοκρατικής Αριστεράς. Τη θέση του συγκαλυμμένου φασισμού του ΛΑΟΣ πήρε η ναζιστική, με παραστρατιωτική δομή, Χρυσή Αυγή… Η μεγάλη αποχή που καταγράφηκε, παρ’ ότι υπάρχει και η ισχυρή επιβεβαίωση της κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ως κοινωνική σύνθεση δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αντικειμενικά -στο δια ταύτα- εντάσσεται στη «σιωπηλή πλειοψηφία», βασική δύναμη στήριξης κάθε αντιδραστικής εξουσίας.

Η εξέλιξη διέψευσε τραγικά όσους βιάστηκαν να εκτιμήσουν πως θα ήταν σύντομη η ζωή της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, παραγνωρίζοντας πως την κοινωνική νομιμοποίηση θα την έπαιρνε δια πυρός και σιδήρου με την βία του αστικού κράτους. «Την καταδίκη της βίας απ’ όπου και να προέρχεται» την είχε και την έχει εξασφαλισμένη…

Το αστικό κράτος και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία

Η επί μακρόν μεθοδική προπαγάνδιση, από την κυρίαρχη αστική τάξη, την σοσιαλδημοκρατία και την μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, των ψευδαισθήσεων για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενίσχυσαν τις αυταπάτες για τη δυνατότητα πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μέσα στα παραλυτικά θεσμικά όρια της ταξικής «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Παράλληλα στα ηγεμονικά κράτη του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού -ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία-, εξαϋλώνονταν οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα για τις υποτελείς τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα. Οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα συνέχισαν και συνεχίζουν να διατηρούνται θεσμικά στη βιτρίνα του καπιταλιστικού αστικού κράτους, στην «αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», πλην όμως κενές από περιεχόμενο στην πράξη[1]. Από κοντά και οι ενσωματωμένες στην ιμπεριαλιστική (γεωστρατηγική λέμε[2]) αλυσίδα υποτελείς χώρες ακολούθησαν πιστά το ηγεμονικό υπόδειγμα χωρίς αντιστάσεις από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.

Η συρρίκνωση της ΝΔ, ο σκληρός πυρήνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, και η διαλυτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, εναλλακτικός πυλώνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, ανέδειξε το ρόλο που είχε και έχει το αστικό κράτος στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία. «Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να επαναλάβουμε, αυτό το οποίο πάντα τόνιζαν οι κλασικοί του μαρξισμού, ότι το κράτος είναι ο πολιτικός οργανωτής της αστικής τάξης»[3]. Το σύγχρονο αστικό κράτος είναι «μια εκτεταμένη πραγματικότητα, ένας μηχανισμός με ταυτόχρονα οικονομικά, ιδεολογικά και κατασταλτικά καθήκοντα. Κράτος-εργοδότης, Κράτος-παιδαγωγός, Κράτος-διαχειριστής, Κράτος-χωροφύλακας, αυτή η τεράστια συγχώνευση καθηκόντων, ρόλων και λειτουργιών αρχίζει να παραπέμπει σε μια καινούργια πραγματικότητα […].

[…] Όσο και αν είναι αναγκασμένο να λειτουργεί ως ενοποιητικός οργανωτής των διαφορετικών κοινωνικών συμφερόντων, δεν παύει να αποτελεί ένα μηχανισμό που βρίσκεται υπό την πολιτική διεύθυνση ενός κυρίαρχου συνασπισμού ταξικών συμφερόντων. Η “κοινωνικοποίηση” του κράτους δεν είναι και κοινωνικά ουδέτερη. «Οι κυρίαρχες τάξεις ελέγχουν τα στρατηγικά σημεία του κράτους, κατέχουν την πραγματική εξουσία. Οι κυριαρχούμενες τάξεις καταλαμβάνουν ή μπορεί να καταλάβουν δευτερεύουσες θέσεις, ως προσωπικό των διαφόρων κρατικών μηχανισμών ή ως λαϊκοί εκπρόσωποι στα εκλεγμένα σώματα, αλλά ούτως ή άλλως θέσεις σε γενικές γραμμές σοβαρά περιορισμένες»[4].

Ιδιαίτερα στα χρόνια των μνημονίων έγινε απολύτως σαφές πως η «υλική πραγματικότητα» του κράτους, [ο] χώρος δηλαδή λήψης αποφάσεων και ελέγχου, από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και το Κοινοβούλιο [έχει μεταφερθεί] στην εκτελεστική εξουσία και στους μηχανισμούς της, αφού πρώτα βεβαίως οι τελευταίοι στεγανοποιήθηκαν και κατέστησαν σχεδόν απρόσιτοι στον κοινοβουλευτικό και κοινωνικό έλεγχο»[5]. «Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι τα πολιτικά κόμματα χάνουν πολλές φορές τον ταξικό τους χαρακτήρα μέσα στους μηχανισμούς του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό οφείλεται βασικά στο μηχανισμό του αντιπροσωπευτικού συστήματος και γενικότερα στους μηχανισμούς της “τυπικής δημοκρατίας” ( ). Μεταβάλλονται σε ‘κόμματα εξουσίας’, δηλαδή σε κόμματα τακτικής, παραμερίζοντας ή λησμονώντας τις ιδεολογικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους βάσεις»[6].

Δικτατορία της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών είναι η «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» έγραψαν οι κλασικοί θεωρητικοί του ταξικού επαναστατικού εργατικού κινήματος και η ιστορική εξέλιξη τους δικαίωσε και τους δικαιώνει μέχρι τις μέρες μας.

Θα συνεχιστεί με το 3^ο και τελευταίο μέρος.

Το 1ο μέρος εδώ

Το 3ο Μέρος εδώ

*Συνταξιούχος εργάτης, υπερήφανος γι’ αυτό, που δεν θεωρεί την εργατική τάξη «κατώτερη» και ιδιότητα που «ντροπιάζει» τους μικρομεσαίους νεόπτωχους, φτωχούς και εργαζόμενους. Συμπορευόμενος με την «ΑΡ.ΣΥ. για την ανατροπή - ΑΝΤΑΡΣΙΑ με συνεργασία στη Δυτική Μακεδονία», μέλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Παραπομπές

---

[1] ThePressProject.gr, Απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις - κλειδώνουν την Αθήνα για 24ώρες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Η τρομοκρατία δεν θα περάσει - Οι διαδηλώσεις θα γίνουν κανονικά.

[2] Η γεωστρατηγική είναι ψευδοεπιστήμη. Χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία  των αναπτυγμένων ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών χωρών και η νεοαποικιακή εκμετάλλευση των ενσωματωμένων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα υποτελών χωρών. Εστιάζοντας μόνο στη γεωγραφία κρύβει τον επιθετικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των μονοπωλίων και «αθωώνει» -κυρίως- τον καπιταλιστικό ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ- ΕΕ) και αναπόφευκτα οδηγεί σε λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα.

[3] Καρλ Μαρξ - Για το κράτος.

[4] (Βλ Weber Η - Πουλαντζάς Ν., «Το Κράτος και η μετάβαση στο σοσιαλισμό», στο περιοδικό θέσεις τ. 27, 1989, σσ 33-54, ιδιαίτερα σελ. 35), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.

[5] ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.

[6] (Βλ. Κασιμάτης Γ., “Τα πολιτικά κόμματα σαν συνταγματικός θεσμός», στο περιοδικό Σύγχρονα Θέματα. Τ. 8, 1980, σσ 52-60, ιδιαιτέρως σελ 54), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.