Ευρωεκλογές και Δημοτικές - Περιφερειακές εκλογές: Κόμματα και τάξεις στην εποχή του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. (Μέρος 3ο)

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος*

Ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της άρχουσας αστικής τάξης[1]

Στην Ιμπεριαλιστική ΕΕ των μονοπωλιακών ομίλων, του χρηματιστικού κεφαλαίου: Αυστρία («της ανεκτικότητας και της Κοντσίτα»): Πρώτη η ακροδεξιά. Δανία: Πρώτη η ακροδεξιά. Γαλλία: Πρώτη η ακροδεξιά. Ολλανδία: Πρώτη η ακροδεξιά. Βρετανία: Πρώτη η ακροδεξιά. Φινλανδία: Τρίτη η ακροδεξιά. Πολωνία: Πρώτη η δεξιά, δεύτερη η δεξιά, τέταρτη η άκρα δεξιά. Ισπανία: Πρώτη η δεξιά

Παρ’ ότι τα στερεότυπα ιδεολογήματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, της σοσιαλδημοκρατίας και της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, για τον «ανταγωνισμό», τον «εκσυγχρονισμό», την «ανάπτυξη» και της «συναίνεσης», διαψεύστηκαν και διαψεύδονται στην πράξη, παραμένουν ηγεμονικά στην κοινωνική συνείδηση… Η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων είναι παγιδευμένη μέσα στο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, το «σιδερένιο κλουβί» που έχει ορίσει το κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, όντας ενσωματωμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, αρνείται να δει και να αντιμετωπίσει την αντίφαση ανάμεσα στην προσωπική σκληρή βιωματική πραγματικότητα και την ασκούμενη από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας κανιβαλική ταξική πολιτική.

Καταλυτική συμβολή  σ’ αυτό είχε και έχει η σοσιαλδημοκρατία και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας που –από τη δεκαετία του ’60 και μετά το Μάη του ’68- ανακάλυψε «νέα κινήματα» και νέα «επαναστατικά» κοινωνικά στρώματα. Τα «αστικά εργατικά κόμματα», η σύριζα «κυβερνητική αριστερά» θεώρησε και θεωρεί άκριτα εξ ορισμού κάθε κίνημα «επαναστατικό υποκείμενο», νέοι - φοιτητές, γυναίκες, οικολογία κ.α., όπως και κάθε -αυθόρμητη ή όχι- διαμαρτυρία ή εξέγερση με ακαθόριστα και αταξικά αιτήματα και στόχους, ως «προοδευτικά», «αντισυστημικά» και «αντικαπιταλιστικά».

Παράλληλα, υιοθετώντας τα στερεότυπα της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας των «κοινωνικών εταίρων», για «το τέλος των ιδεολογιών», «των διαχωριστικών γραμμών», το «τέλος της πάλης των τάξεων», το «τέλος της ιστορίας», δεν υπάρχουν ενδοαστικές ανταγωνιστικές αντιφάσεις· για τη σοσιαλδημοκρατία, για τη μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, όταν μερίδα ή μερίδες του αστικού μπλοκ εξουσίας ανταγωνίζονται - συγκρούονται για επιμέρους ζητήματα αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων και εκδηλώνονται με τη μορφή επιμέρους αταξικών κινημάτων, θεωρούνται εξ ορισμού «προοδευτικά – αντισυστημικά» και στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, από τα αιτήματα και τους στόχους που βάζουν, μόνο και μόνο γιατί δρουν ενάντια στη δοσμένη κυβέρνηση του αστικού μπλοκ εξουσίας[2].

Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η σύγκριση των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών του 2009 και του μεσοσταθμικού υπολογισμού των ποσοστών που συγκεντρώνουν στις δημοσκοπήσεις το 2014 τα πιο σημαντικά ακροδεξιά κόμματα. Ο μέσος όρος των αποτελεσμάτων του 2009 είναι 10,7 για τα συγκεκριμένα κόμματα της Ευρώπης, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 15% στις δημοσκοπήσεις ενόψει των Ευρωεκλογών του 2014, (Έθνος).

Πλην όμως ακτιβισμοί και κινήματα, όπως λχ. των Pussy Riot, femen και η πρόσφατη ένοπλη εξέγερση υπό την ηγεμονία των φασιστών και των ναζί στην Ουκρανία[3] καταρρίπτουν με πάταγο αυτά τα στερεότυπα ιδεολογήματα της σοσιαλδημοκρατίας και της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας.

Με αποτέλεσμα στις μέρες μας, σε μια απροκάλυπτα βάρβαρη ταξική κοινωνία, η πλειοψηφία της να είναι έρμαιο στην προπαγάνδα του αστικού μπλοκ εξουσίας, και γιατί στη μεγάλη της πλειοψηφία έχει εσωτερικεύσει την κυρίαρχη ιδεολογία και δεν θέλει να κοιτάξει στα μάτια την πραγματικότητα: η «αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», η «τοπική αυτοδιοίκηση», τα «αστικά εργατικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις» η σοσιαλδημοκρατία, η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, το συνδικαλιστικό κίνημα -(συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ)- και γενικά όλες οι οργανωτικές δομές -που ηγεμονεύουν οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας- που γέννησε στην ιστορική εξέλιξη η πάλη των τάξεων, που ήταν και είναι αναγκαίες για την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, να έχουν ενσωματωθεί - αφομοιωθεί στους μηχανισμούς εξουσίας του αστικού κράτους. Κατέληξαν στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια της -σε εξέλιξη- αντεπανάστασης[4] του ιμπεριαλισμού, του χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφαλαίου να είναι τα μέσα, τα αμορτισέρ που απορροφούν και εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Ευρωεκλογές και Δημοτικές - περιφερειακές εκλογές

Για όσους ακόμα και σήμερα πιστεύουν πως η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει «μικρές αντοχές», ή ότι έχουν στενέψει τα περιθώρια  του αστικού μπλοκ για εναλλακτικές συγκυβερνητικές επιλογές που θα συνεχίσουν την κανιβαλική γενοκτονική ταξική πολιτική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, καλό είναι να κοιτάξουν με μεγαλύτερη προσοχή όλη την προηγούμενη περίοδο των μνημονιακών χρόνων[5]…

Είναι εμφανής η προσπάθεια των υποψηφίων και των συνδυασμών που διεκδικούν την ψήφο του εκλογικού σώματος στις επερχόμενες ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, να προβληθούν και να πείσουν ότι δεν είναι φορείς κάποιας ιδεολογίας και πολιτικής, ότι δεν συνδέονται και δεν έχουν σχέση με κάποιο κόμμα ή πολιτική οργάνωση, είτε είναι νέοι, είτε είναι γυναίκες, είτε είναι οικολόγοι, είτε είναι της αυτονομίας, με «ένσημα» ή χωρίς «ένσημα», με «ευρωπαϊκή ή αυτοδιοικητική ή περιφερειακή συνείδηση» και κυρίως επιχειρούν να πείσουν ότι δεν είναι φορείς της ιδεολογίας και της πολιτικής των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας που ασκούν ή άσκησαν ή φιλοδοξούν να ασκήσουν κυβερνητική εξουσία στα χρόνια των κανιβαλικών μνημονίων αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτός ο σάπιος μονοπωλιακός καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός δεν θα καταρρεύσει από μόνος του, ούτε θα παραιτηθεί εθελοντικά από τα συμφέροντα και τα ληστρικά του κέρδη. Οι προφήτες και οι προφητείες πως αυτό το Φθινόπωρο ή αυτή την Άνοιξη ή τώρα με τις τριπλές εκλογές το αστικό μπλοκ εξουσίας θα καταρρεύσει και ξανά μανά από την αρχή, εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν διαψευστεί τραγικά. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες πως με αταξικά, απολιτικά ακηδεμόνευτα, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, ακομμάτιστα, ανεξάρτητα, αυτόνομα, υπερκομματικά, χωρίς δομές, σχέδιο και στρατηγικό στόχο γιουρούσια, το αστικό μπλοκ εξουσίας θα εγκαταλείψει τη μάχη και θα παραιτηθεί από τα ταξικά του συμφέροντα κατέρρευσαν και συνεχίζουν να καταρρέουν με πάταγο. Ακόμα και με άμεση  προσφυγή -μετά την τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη- σε βουλευτικές εκλογές οι συγκυβερνητικές επιλογές του αστικού μπλοκ εξουσίας είναι πολλές (Ποτάμια με Γέφυρες, η ΔΗΜΑΡ, τα «μαξιλάρια» του Σαμαρά και βλέπουμε…). Ισχύει και εδώ η ρήση του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «τρέλα είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα».

***

Λοιπόν;

Ο Φρειδερίκος Έγκελς είπε κάποτε και παραμένει επίκαιρο:

«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλλημα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

Δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σ’ αυτόν τον βάρβαρο ταξικό πόλεμο[6]. Η λύση της κρίσης θα είναι βίαιη και επώδυνη γιατί η εξουσία του κεφαλαίου και της άρχουσας αστικής τάξης είναι αδίσταχτη. «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης». Αυτός είναι ο θεμελιακός νόμος για τους αγώνες και τους στόχους του εργατικού κινήματος και της ταξικής πάλης.

«Αν οι εργάτες υποχωρούσαν άνανδρα στη σύγκρουση τους με το κεφάλαιο καθημερινά, θα αποδείχνονταν ανίκανοι να επιχειρήσουν οποιοδήποτε πλατύτερο κίνημα» (Καρλ Μαρξ). Γι’ αυτό και είναι επείγουσα ανάγκη η ανασυγκρότηση – αναγέννηση του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Από τους εργάτες και τους εργαζόμενους ξεκινά και τελικά από τους εργάτες και τους εργαζόμενους αποφασίζονται και υλοποιούνται οι στόχοι.

***

Υ.Γ. Βαρύ το πένθος για τους νεκρούς ανθρακωρύχους. Από καρδιάς συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και στους εργαζομένους της Τουρκίας.

Το καπιταλιστικό κτήνος για να επιβιώσει στον αέναο ανταγωνισμό για την αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών που επιβάλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, έχει απόλυτη ανάγκη τις ανθρωποθυσίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

Πάνω από 200 νεκροί σε ανθρακωρυχείο στην Τουρκία, Τραγωδία

Καταγγελίες για εγκληματικές ελλείψεις μέτρων ασφαλείας στο τουρκικό ανθρακωρρυχείο

«Όσο τα ορυχεία ανήκαν στο κράτος σχεδόν κανένα ατύχημα δεν είχε συμβεί. Από τη στιγμή [που] ιδιωτικοποιήθηκαν και δόθηκαν τα έργα σε εργολάβους στόχος ήταν η μείωση των εξόδων, ενώ οι κανόνες ασφαλείας τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα»

Σημαντικές ελλείψεις και εγκληματική αμέλεια ως προς τα μέτρα ασφαλείας στο μοιραίο ανθρακωρυχείο καταγγέλλει ο επικεφαλής του συνδικάτου των ανθρακωρύχων της Τουρκίας Ντεβ-Μαντέν, το οποίο ανήκει στη Συνομοσπονδία Προοδευτικών Συνδικάτων Εργαζομένων Τουρκίας, Ταϊφούν Γκιοργκούν».

Το 1ο Μέρος εδώ

Το 2ο Μέρος εδώ

*Συνταξιούχος εργάτης, υπερήφανος γι’ αυτό, που δεν θεωρεί την εργατική τάξη «κατώτερη» και ιδιότητα που «ντροπιάζει» τους μικρομεσαίους νεόπτωχους, φτωχούς και εργαζόμενους. Συμπορευόμενος με την «ΑΡ.ΣΥ. για την ανατροπή - ΑΝΤΑΡΣΙΑ με συνεργασία στη Δυτική Μακεδονία», μέλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Παραπομπές

---

[1] «[…] Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους, οι άνθρωποι εισέρχονται σε σχέσεις καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέληση τους, σε σχέσεις παραγωγής, οι οποίες αντιστοιχούν σε μια καθορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Η ολότητα αυτών των σχέσεων παραγωγής αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν συγκεκριμένες κοινωνικές μορφές συνείδησης.

[…] Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει γενικά την κοινωνική, πολιτική και πνευματική διαδικασία της ζωής. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους», (Κ. ΜΑΡΞ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ).

«Η συνείδηση, επομένως, είναι ευθύς εξ αρχής ένα κοινωνικό προϊόν, και παραμένει τέτοιο όσο υπάρχουν γενικά άνθρωποι», (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Τ. Α΄).

[2] Red Notebook, Σιμονίδα Αργυράκου Για την εξέγερση στην Ουκρανία, «Το έργο που είχαν μπροστά τους οι αριστεροί στην Ουκρανία σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Όσες από τις αριστερές ομάδες δεν περιφρόνησαν την εξέγερση και κατέβηκαν στους δρόμους του Κίεβο, εκδιώχθηκαν από τους ακροδεξιούς.[…]

Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ)  ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο».

[3] Ο ιμπεριαλισμός και η ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία, «Παρά ταύτα, αν είσαι μεταμοντέρνα «οικιακή βοηθός» των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ ή σύριζα αριστερός, τότε η αιματηρή ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία είναι φυσικό να σου «προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές […]. Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια κρίση που μπορεί να εξηγηθεί με όρους γεωπολιτικής και η οποία έχει τα αίτιά της σε πολύ παλαιότερες εποχές. Για να είμαστε ακριβείς, η «καλή» ή «κακή» Ε.Ε. δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια αφορμή· το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό», “ΕΝΘΕΜΑΤΑ” ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ, Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα: Σύγχυση γενικώς».

[4] «[…] Ιδιότυπες αντεπαναστάσεις είναι ο βοναπαρτισμός και ο φασισμός.

Στον βαθμό που αποκτά κοινωνικά ερείσματα, η αντεπανάσταση αυτοπροβάλλεται και θεωρείται προσωρινά ως φορέας του νέου, ως επανάσταση.

Η περίπλοκη δυναμική του συσχετισμού επανάστασης - αντεπανάστασης στην ιστορία εκδηλώνει τον μη γραμμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ανάπτυξης, η οποία χαρακτηρίζεται και από παλινωδίες, οπισθοδρομήσεις και τυχαιότητες. Μια περιορισμένη θεώρηση της εν λόγω δυναμικής ανάγει το πρόβλημα στην ύπαρξη κάποιου μοιραίου "θερμιδοριανού νόμου", κατά τον οποίο η αντεπαναστατική μετεξέλιξη και η παλινόρθωση της παλαιάς τάξης πραγμάτων είναι αναπόφευκτη για κάθε επανάσταση (Λ. Έντβαρντς, Ντ. Πίττι, Κ. Μπρίντον - ΗΠΑ). Η επικράτηση της αντεπανάστασης φτάνει να αυτοανακηρύσσεται ως τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα - ΗΠΑ). Αλλά μόνο η προοπτική θεώρηση της ιστορίας μας επιτρέπει να εντάξουμε τις ήττες του πρώτου ρεύματος των επαναστάσεων -οι οποίες μάλιστα, εφ' όσον εκδηλώνονται αρχικά στην καθυστερημένη περιφέρεια, στους "ασθενείς κρίκους" του κυρίαρχου παγκοσμίου συστήματος, κληρονομούν, προκαλούν και αναπαράγουν ανεπίλυτα προβλήματα- στη νομοτέλεια που διέπει την ανάπτυξη της ανθρωπότητας ως ολότητας», ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ - ΓΕΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΤΟΜΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ, Διδάσκων: Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής.

[5] Με εντολή Μπαρόζο σε Βενιζέλο έγινε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, «[…] Το τηλεφώνημα Μπαρόζο σε Σαμαρά

Εν αγνοία του Ν. Σαρκοζί και της Α. Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ξενοδοχείο του πριν ξεκινήσει η συνάντηση. Γνώριζε ότι εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα.

Ο Α. Σαμαράς του είπε ότι τώρα ήταν πρόθυμος να συνυπογράψει σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ - κάτι που επιμελώς απέφευγε επί μήνες, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία», koutipandoras.gr.

[6] Μαρτυρία από την κτηνωδία των νεοναζί στην Οδησσό, Ολοκαύτωμα

«Επιζώντες της σφαγής στο κτίριο της Οδησσού από τους νεοναζί του “Δεξιού Τομέα” μιλούν για την κτηνωδία των ακροδεξιών και όσα έζησαν την ώρα της επίθεσης κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 40 άτομα. Όπως προκύπτει από βίντεο και φωτογραφίες οι νεοναζί εισέβαλαν στο κτίριο σκοτώνοντας ανθρώπους πριν το πυρπολήσουν, ενώ σε ορισμένα δημοσιεύματα γίνεται λόγος ακόμη και για βιασμούς. Όσοι κατάφεραν να σωθούν από τις φλόγες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ορδές των νεοναζί που τους περίμεναν στην έξοδο χτυπώντας τους με ρόπαλα μέχρι θανάτου», tvxs.gr.